ABSTRACT
Ebû Yusuf(729-798), Kûfe’de doğdu. Sekizinci yüzyılın son çeyreğinde yaşamış olup , İslam Medeniyeti’nin en verimli şahsiyetlerden biridir. Ebû Yusuf; İslam Medeniyeti’nin oluşturup geliştirdiği Fıkıh ilminin ekollerinden biri olan Hanefî ekolünde, sadece yaşadığı dönemde zirveye ulaşmamış, asırlara nüfûz eden içtihatlarda bulunmuştur. İslamî gelenekte ibadet, muamelat, ukûbat alanlarında onun görüşlerinin olmadığı hiçbir mesele yoktur. Özellikle vakıf konusundaki içtihadı tatbikatta halen de devam etmektedir. Yaşadığı dönemde karşılaştığı en karmaşık sosyal, siyasal, ekonomik problemlerin kitap ve sünnet ışığında çözüm üretmede kendisine hayranlık uyandıran kıvrak bir dehanın sahibiydi. O,Hanefi fıkıh ekolünde en büyük otorite olan Ebû Hanife ile birlikte damgasını vurmuştur. Yaşadığı dönemde kadılık makamındayken yöneticilere aldırmaksızın, ekonomi politik önerilerini ve içtihatlarını “Kitab-ül Harac” ı telif ederek yöneticiye sunmuştur. Kendisi gibi aynı özelliklerde bir diğer müçtehit olan Muhammed El Şeybânî (749- 805)ile birlikte oluşturdukları içtihatlarını Hanefi ekolünün en temel eser olan Kitab-ül Asl’da toplamıştır. Bu eser, “El Mebsût” adlı eserin temelini oluşturmuştur.